INCITATUS

"Era unha noite rotunda de agosto. Eu estaba deitado. Ao principio víase o seu rostro envolto en sangue no horizonte. Despois comezou a ascender, cada vez máis áxil e lixeira. Canto máis subía, ía facéndose máis lene e transparente. Chegou a recubrirse de lagoa de auganeve no medio daquela noite sementada de estrelas. Chegou entón morna, doce, espida. Traspasou o meu umbral e coa súa firme indiferencia achegouse ao meu leito, esvarou ao meu carón e anegoume cos seus sorrisos e a súa luz. Posuín a Lúa."

[Calígula, acto III, escena 2ª, adaptación libre]

Calígula é o centro do universo deste caderno. Mais, por que Calígula, unha obriña pequena dentro da grandiosa producción de Camus?
Pois porque Calígula é o todo, e é a nada. Calígula é unha parte de nós, agochada. Todos queremos posuir a Lúa, e todos queremos escravizar a quen nos odia e ter ás mulleres que desexamos e non podemos ser. Todos queremos o poder que calibra as vidas dos demais.
Calígula é un visionario, mais é tomado por un tolo. El sabe a terrible verdade: os homes morren e non son felices. OS HOMES MORREN E NON SON FELICES.
Morreremos, todos, sabendo que non fumos felices. Porque non logramos posuír a Lúa. Porque o temos todo e, non obstante, non temos nada. Porque morre quen amamos e a nosa vida muda porque non temos a Lúa. Porque cando nos maten, señores, cando nos maten, os nosos verdugos saberán que están matando unha parte de si.
Porque todos somos culpables e todos somos asasinos. Todos buscamos a nosa imaxe no espello e só atopamos odio. Porque os mortos pesan nas nosas pálpebras e non nos deixan durmir á noite.
TAMÉN TI ES CULPABLE. E TI. E TI. E SABES QUE VAS MORRER INFELIZ, CONSCIENTE DA TÚA INFELICIDADE. Se non matas, a túa soidade vaise facer unha carga insoportable...