"Ítaca", de Cavafis

Cando vaias camiño de Ítaca,
desexa que o camiño sexa longo,
cheo de aventuras, cheo de coñecementos.
Aos Lestrigóns e aos Cíclopes,
non teñas medo do irado Poseidón,
non atoparás tal no teu camiño,
se mantés o teu pensamento ergueito, e selecta
emoción o teu esprito e o teu corpo tenta.
Aos Lestrigóns e aos Cíclopes,
ao fero Poseidón nono toparás,
se non o levas dentro da túa ialma,
se a túa ialma non os pon diante de ti.

Desexa que o camiño sexa longo.
Que sexan moitas as mañanciñas de vrao
nas que con canta ledicia, con canto gozo
atraques en portos nunca antes vistos,
detente nos emporios fenicios,
e colle mercadorías preciosas,
nácares e corais, ámbar e ébano,
e perfumes sensuais de todos os tipos,
cantos máis perfumes sensuais podas,
vai a cidades de Exipto, a moitas,
aprende e aprende dos sabios..

Leva sempre no maxín a Ítaca.
Chegar alí é o teu destino.
Mais procura non apurar o teu viaxe.
Mellor se dura moitos anos,
e xa vello atraques na illa,
rico con canto fuches gañando no camiño,
sen agardar que Ítaca che dea riquezas.

Ítaca deuche o fermoso viaxe.
Sen ela nunca terías comezado o camiño.
Mais xa non ten máis que darche.

E se pobre a atopas, Ítaca non te enganou.
Así sabio como te fixeches, con tanta experiencia,
entenderás xa que significan as Ítacas.

tradución libre

Ítaca estame a expulsar, obrígame a emprender o camiño, estame preparando. Pero hai aquí mil e unha cousas que me atan. Que doen. Por que é tan difícil marchar? Por que sempre buscamos cordas para cinguirnos aos demais? Por que é tan difícil ser libre e dicir adeus?