Cuando ella me dejó creí morir, y de un dolor tan obvio
Hoxe eu son ela e son el á vez. Sinto dor á vez que sinto culpabilidade. Boto de menos,e penso que será un erro, buscarte ou deixar que o tempo pase.
E non saber o que pensas, porque non o dis, e ser incapaz de dicirche todo o que me pasa por dentro. Crin morrer, e aínda agora sinto dor. Somos, por natureza, inestables, e racionalmente incomprensibles. Os dous
Hoxe eu son ela e son el á vez. Sinto dor á vez que sinto culpabilidade. Boto de menos,e penso que será un erro, buscarte ou deixar que o tempo pase.
E non saber o que pensas, porque non o dis, e ser incapaz de dicirche todo o que me pasa por dentro. Crin morrer, e aínda agora sinto dor. Somos, por natureza, inestables, e racionalmente incomprensibles. Os dous
deixado por Incitatus ás 22:57
4 Anotaciós:
Non digo nada. Supoño que xa sabe... e lle chega (alomenos pola miña parte)
Teño a teoría de que os sentimentos negativos sempre son directamente proporcionais a outros positivos experimentados con anterioridade. En fin, unha porquería de crenza para non dicir, síntoo.
quizais teña razón x. madeleine, xa o sei. gracias
ou os tres. e entón todo semella terrible
Enviar um comentário
<< Home