"The warning", de Adelaide Crapsey

"Just now,
Out of the strange
Still dusk... as strange, as still...
A white moth flew. Why am I grown
So cold?"

(tradución libre: O AVISO. Aínda agora,/do estraño,/ do silencioso anoitecer... tan estraño, tan silencioso.../ unha branca bolboreta voou. Por que fiquei/ tan frío?)

Ao meu carón había un vello con gabardina sentado. A súa muller estaba a uns metros, pero el non quería sentar con ela. Quería pechar os ollos e quecerse ao sol. Máis adiante uns rapaces tocaban a guitarra e cantaban, e un pai xogaba á pelota co seu fillo. Eu estaba na platea, señores. Mirábaos a eles, pero eles non me vían a min.
Podo dicir se errar que non existín durante unha tarde. Que vivín durante unha tarde a vida doutros. Actores que pasaban diante dos meus ollos representando un papel calado ate as entrañas.
Facía tempo que non o facía. Que non cabalgaba eu só enriba do meu propio lombo, oíndo as voces dos demais coma un decorado, coma os chíos dos paxaros lonxanos que voan cara o calor. E pensei, pensei moito. Pensei en mañá, en pasado. Quizais en onte. Pensei en ti, en vos. En quen aínda non coñezo.
E pensei en min. E despois busquei un espello porque non fun capaz de atoparme por dentro.

"Calígula" de Camus (adaptación)

"A xente quere pensar que un home sofre porque a persoa a quen ama chega un día que morre... Pero non se decata de que a súa dor é aínda máis terrible: consiste en descubrir que nin sequera esa pena dura moito. Que nin sequera a dor é capaz de lexitimar o seu sentido"

E se cando marches non te boto de menos. Que pasará cando xa non te queira e non sexa quen de
decatarme?

"Berlín" de María Lado

"que por deitar eu a cabeza no teu peito
o mar andou detrás da lúa para atoparnos
e así, chegou ata as lousas da quintana
onde agarda todas as noites para separarnos
e levarme dentro
ao sitio do que eu veño.
e pálidas, as horas de berenguela acompañan a marea
que só descansa co sol do mediodía.

así foi o océano na cidade
-conteiche. ata que quedaches durmido.
e batía forte na fonte dos cabalos."

diciades que a Lúa estaba a rirse de nós. eu non sei como podiades sabelo. e non obstante pasaría toda a vida a mirar pra ela. a alzar a man e tentar tocala, rozala coas puntas dos dedos. achegarme ao calor que desprende e durmir no seu colo morno toda a noite e a vida toda. díxenche: ás veces non pensas que se estiras ben a man podes chegar a tocala? veña, inténtao! e ti alzaches a man coma buscando algo e respondiches decepcionada que non. ese foi o día que comprendín que está no meu camiño buscar a Lúa, e que non vas ser ti quen me acompañe. quizais deba buscar só. mentres, pararei a beber na fonte dos cabalos. alí nos separaremos

"O corazón delator" de Allan Poe

"É certo! Sempre fun nervioso, moi nervioso, terriblemente nervioso. Mais, por que afirman vostedes que estou tolo? A enfermidade agudizara os meus sentidos, no canto de atoalos ou destruílos. E o meu ouvido era o máis agudo de todos. Oía todo o que pode ouvirse na terra e no ceo. Moitas cousas oín no inferno. Entón, como podo estar tolo?"

E vexo monstros onde só hai aire e vexo sombras onde máis claro loce o sol. Cren vostedes que estou tolo? Poden crelo sen saber a miña historia? A quen lle interesa a historia dun servo que chegou a deus?
Ás veces, coma o meu amo, eu tamén soño posuír a Lúa