"The warning", de Adelaide Crapsey

"Just now,
Out of the strange
Still dusk... as strange, as still...
A white moth flew. Why am I grown
So cold?"

(tradución libre: O AVISO. Aínda agora,/do estraño,/ do silencioso anoitecer... tan estraño, tan silencioso.../ unha branca bolboreta voou. Por que fiquei/ tan frío?)

Ao meu carón había un vello con gabardina sentado. A súa muller estaba a uns metros, pero el non quería sentar con ela. Quería pechar os ollos e quecerse ao sol. Máis adiante uns rapaces tocaban a guitarra e cantaban, e un pai xogaba á pelota co seu fillo. Eu estaba na platea, señores. Mirábaos a eles, pero eles non me vían a min.
Podo dicir se errar que non existín durante unha tarde. Que vivín durante unha tarde a vida doutros. Actores que pasaban diante dos meus ollos representando un papel calado ate as entrañas.
Facía tempo que non o facía. Que non cabalgaba eu só enriba do meu propio lombo, oíndo as voces dos demais coma un decorado, coma os chíos dos paxaros lonxanos que voan cara o calor. E pensei, pensei moito. Pensei en mañá, en pasado. Quizais en onte. Pensei en ti, en vos. En quen aínda non coñezo.
E pensei en min. E despois busquei un espello porque non fun capaz de atoparme por dentro.