"Berlín" de María Lado

"que por deitar eu a cabeza no teu peito
o mar andou detrás da lúa para atoparnos
e así, chegou ata as lousas da quintana
onde agarda todas as noites para separarnos
e levarme dentro
ao sitio do que eu veño.
e pálidas, as horas de berenguela acompañan a marea
que só descansa co sol do mediodía.

así foi o océano na cidade
-conteiche. ata que quedaches durmido.
e batía forte na fonte dos cabalos."

diciades que a Lúa estaba a rirse de nós. eu non sei como podiades sabelo. e non obstante pasaría toda a vida a mirar pra ela. a alzar a man e tentar tocala, rozala coas puntas dos dedos. achegarme ao calor que desprende e durmir no seu colo morno toda a noite e a vida toda. díxenche: ás veces non pensas que se estiras ben a man podes chegar a tocala? veña, inténtao! e ti alzaches a man coma buscando algo e respondiches decepcionada que non. ese foi o día que comprendín que está no meu camiño buscar a Lúa, e que non vas ser ti quen me acompañe. quizais deba buscar só. mentres, pararei a beber na fonte dos cabalos. alí nos separaremos