"Alegoría do ensoño ferido" de Mª do Carme Kruckenberg

"Levo tantos anos coas azas cortadas
que non sei a razón que me volve o latexo,
quizais sexa o tempo que me arricou a pola
da mais ergueita folla dos anceios.
Ou quizais sexa o desleixo que fura
como a pinga incesante do lamento.
Unha agarda, e non sabe o que se agarda.
E a esperanza esmorece
escorregando polos muros dos cemiterios
donde foron queimando amor, os enamorados
esquencidos de bicos e tremores.
Non sei se agora ou sempre
teño necesidade dun suspiro,
aínda que non saiba achegarme ó agarimo
dun corpo intacto."

E o camiño que está borroso hoxe e mañá. Quizais pasado. E non saber que facer. Nin un suspiro deitado na sombra. E os agarimos rexeitados con rudeza mañán serán lembranzas tristes e arrepentimento. Quen puidera coñecer o futuro ou saber discernir o camiño mellor...